Na górze Mikowej, niedaleko Muszyny, znajduje się osobliwość florystyczna, jedyny w Karpatach las lipowy, którego nie ma w całej środkowej i zachodniej Europie. Profesor Bogumił Pawłowski w 1921 roku tak opisywał tenże las „rosną tu wspaniałe okazy lipy drobnolistnej, w znacznej dopiero wysokości nad ziemią rozgałęzione, ich pnie i ślicznie rozwinięte korony świadczą, że powodzi się im tu znakomicie”
Roślinność rezerwatu jest bogata, występują tu zarówno gatunki niżowe jak i górskie. Z roślin chronionych występuje podkolan zielonawy, storczyk plamisty, buławnik mieczolistny, gnieźnik leśny, parzydło leśne Rezerwat charakteryzuje się ogromnym bogactwem pod względem składu gatunkowego i liczebności zwierząt, nie jest rzadkością spotkanie sarny, lisa, borsuka, dzika. Zaobserwowano w rezerwacie wiele gatunków ptaków, miedzy innymi dzięcioła białogrzbietego i muchołówkę białoszyją.
Ścieżka dydaktyczna jest ogólnie dostępna, najłatwiej dojść do niej od ulicy Lipowej w Muszynie (przy sanatorium dla niewidomych, 1500 m od centrum miasta). Przy wejściu na ścieżkę zlokalizowany jest duży parking, na którym można zostawić bezpiecznie samochód. Ścieżka jest oznaczona w terenie piktogramami na drzewach, biało-zielony kwadrat.
– Lipę drobnolistną (Tilia cordata) – osiągającą tutaj 35m wysokości i pierśnicę 80cm; Lipa należy do drzew silnie nektaryzujących, masowo oblatywanych przez pszczoły. Miękkie lipowe drewno jest szczególnie cenione od najdawniejszych wieków przy wyrobie sprzętów domowych i w rzeźbiarstwie. Ciekawostką jest fakt, iż z drewna lip pochodzących z rezerwatu Obrożyska wyrzeźbiony został przez Wita Stwosza ołtarz Kościoła Mariackiego w Krakowie.
– graba pospolitego (Carpinus betulus). Cenne i niezwykle twarde drewno graba, nazywane jest żelaznym drewnem. Warto wiedzieć, że jest ono nie tylko twardsze od bukowego czy dębowego, ale nawet najtwardsze ze wszystkich naturalnie występujących w Polsce gatunków drzew
Leżące duże pnie kształtują sposób zbierania się i odpływu wody, sprzyjają powstawaniu kałuż, tamują śródleśne strumyki, same nasiąkają wodą. Zbutwiałe drewno może wchłonąć sześciokrotnie większą masę wody niż jego własna masa. Las z dużą ilością martwego drewna jest w stanie zatrzymać i opóźnić spływ znacznej ilości wody opadowej (z deszczu lub topniejącego śniegu), co zmniejsza ryzyko powodzi na terenach zamieszkałych. Tak zgromadzona woda może stać się rezerwą na czas suszy i z kolei zmniejszać ryzyko pożaru.
Szyszkowiec łuskowaty (Strobilomyces strobilaceus (Scop.) Berk).
Wędrując po ścieżce warto zwrócić uwagę na pnie martwych drzew stojących i leżących, które są naturalnym i niezbędnym składnikiem ekosystemu.
Wędrując po rezerwacie można obserwować zróżnicowane fazy rozwojowe drzewostanu
Na trasie ścieżki spotkamy liczne gatunki drzew:
– jodlę pospolitą (Abies alba), świerka pospolitego (Picea abies), modrzewia (Larix decidua), klona jawora (Acer pseudoplatanus) ze swoją tafelkowato spękaną korą, buka zwyczajnego (Fagus sylvatica).